Verwoestend nieuws

Al dagen zitten we te wachten op het telefoontje met de uitslag van de cytologie. Vandaag kwam het.... we hadden goede hoop maar die werd in 1 klap de grond in geboord. De uitslag was niet goed. Het is een kwaadaardige tumor van de thymus (thymuscarcinoom) en ook aan de randen zaten nog kankercellen wat erop wijst dat niet alles weg is. Bovendien zijn in de verwijderde lymfeknoop ook cellen aangetroffen. We zijn verslagen!!!
Er wordt nog nieuw onderzoek gedaan op de tumor om te kijken hoe we verder kunnen behandelen.... maar nu, voor het eerst in een lange tijd, zakt de moed mij in de schoenen...
De oncoloog van de Wagenrenk wil het verdere onderzoek van de tumor afwachten en duikt voorlopig de literatuur in om te kijken of en wat er nog aan te doen is. Ondertussen moet ik goed in de gaten houden of ze niet meer gaat drinken en plassen en hoe haar algemene gestel is.
De wond ziet er veel beter uit inmiddels en ze is opgewekt en vrolijk. Wel heeft ze een dag diarree gehad, maar dat kan ook van de nieuwe antibiotica kuur zijn. Vandaag is dat alweer over.
De toekomst is onzeker, ik kan het eigenlijk nog bijna niet bevatten. In december wordt ze pas 6 jaar. Ik had er al niet meer op gerekend dat ze 15 zou worden, maar had tot op vandaag toch goede hoop dat we de 10 zouden halen. De komende 10 dagen worden lange dagen, afwachten of en wat er nog aan te doen is....

Problemen met de wond

Hoewel het goed gaat met Sara, is er een klein probleempje. De wond en dan vooral het onderste stuk is flink ontstoken. We zijn naar onze eigen dierenarts geweest en die heeft er een paar nietjes in geslagen en een klein stukje open gehouden. Hierdoor moet dan de viezigheid de wond verlaten. Sara kreeg een antibiotica kuurtje en ook mocht in honingzalf op de wond smeren. Onder haar vestje stop ik een schone opgevouwen theedoek en die verschoonde ik twee maal daags. Het lijkt goed te werken. De eerste theedoeken zijn doordrenkt met viezigheid, maar na twee dagen wordt het aanzienlijk minder. De wond ziet er ook een stuk gezonder uit, geen vieze troep meer te zien en minder rood.

Dat ziet er niet goed uit, flink ontstoken wond!

Na een paar dagen verzorging gaat het gelukkig al een heel stuk beter, de wond is schoon en een stuk minder rood.

Vrijdag de dertiende

Ongeluk? Nou voor mij dit jaar niet! Vandaag is de dag dat Sara naar huis toe mag. Als ik haar ga halen is ze dol enthousiast dat ze me ziet. Ze heeft een prachtig oranje verband om, onze eigen Koningin. Ze wil maar wat graag mee naar huis. Eenmaal thuis wordt ze begroet door de andere hondjes, ze hebben haar allemaal enorm gemist. En Jan natuurlijk ook! We zorgen dat het er allemaal niet te wild aan toe gaat en na het begroeten gaat ze rustig in haar bench liggen. Rust....
Hoewel ze echt een hele grote ingreep heeft ondergaan, is ze toch levendig en vrolijk. Voorlopig slaap ik samen met haar beneden in de logeerkamer. Ze heeft een hele rits medicijnen meegekregen en ik stel mijn alarm op mijn telefoon zo in dat ik niets kan vergeten.
Op 18 oktober haal ik het oranje verband eraf.
Wat een opluchting voor haar, want dat verband over die vacht, dat jeukt natuurlijk enorm! Maar helemaal zonder kan nog niet, ze mag niet aan de wond komen en ze heeft ook nog wat stevigheid nodig. Dus hebben we twee medicinale vestjes gekocht, die stevigheid en bescherming bieden. Nu is het wachten op de cytologie uitslag. De tumor is opgestuurd naar Utrecht en wordt daar onderzocht. Zo kan er bepaald worden om wat voor tumor het precies gaat en of er nog aanvullende behandelingen nodig zijn. Voorlopig genieten wij even van de heerlijke nazomerse dagen en ligt Sara heerlijk buiten te genieten in de zon!

Een flink litteken....

Genieten in de zon, met het mooie nieuwe vestje aan

De grote dag

En dan zit je 's morgens in de auto met Saartje achterin. Onderweg naar Wageningen. De zenuwen gieren door mijn lijf. Het is druk op de weg maar ik kan me moeilijk concentreren. Eindelijk komen we aan. De chirurg, mw. Zaal, komt naar ons toe en vertelt op vriendelijke toon wat de bedoeling is. Na de operatie moet ze eerst rustig wakker worden. Het is onverstandig als ik er dan bij mag, want dan wil ze met mij mee naar huis. En helaas zal dat niet gaan. Ze zal ten minste twee nachten moeten blijven. Ik raak in paniek, maar laat niets merken. Mw. Zaal ziet het toch en reageert heel lief. "Het is heel naar, ik snap het, het zijn je kinderen. Maar het is voor Sara echt beter op deze manier. Als ze u ziet, is het alleen maar moeilijker voor haar."  Ik weet dat ze gelijk heeft. Dan gaan we naar de behandelkamer, waar Sara in slaap wordt gebracht. Ik krijg een brok in mijn keel als ze daar zo ligt. Nu moet ik afscheid nemen....
Het wachten duurt lang, van 09.00 uur tot 13.30 uur zijn ze met haar bezig. Maar dan hoor ik eindelijk iets. De operatie is goed gegaan, mw. Zaal is tevreden. De tumor was erg groot maar is in zijn geheel verwijderd. Ook is een lymfeknoop verwijderd, die er verdacht uitzag. De tumor was tegen de long aangegroeid, dus ook een stukje long is weggehaald. Er zit een drain in de borstkas en ze heeft nog infuus. Nu is het opletten of de long geen zuurstof gaat lekken, of er niet teveel wondvocht ontstaat, of het calcium niet teveel gaat zakken en al dat soort zaken meer. Ze slaapt nog, dus ik blijf wachten tot ze wakker is. Ik wil zeker weten dat het goed gaat met haar. Dan om half 3 is het zover, ze is wakker en stabiel. De assistente laat een foto van haar zien. Mijn hart breekt, ik wil zo graag naar haar toe en zeggen dat alles goed komt......
Ik kan niks en besluit naar huis te gaan. Op de terugweg voel ik de tranen over mijn wangen lopen, ik slik en slik en concentreer me zo goed mogelijk op de weg. Thuis wordt ik begroet door alle andere woefjes, dat doet me goed. Maar Wya en Daentje merken dat er iets niet klopt, ze missen Sara. Ik ook....

Ik slaap slecht die nacht, de volgende morgen bel ik om half 9 naar de kliniek. Sara heeft de nacht rustig doorstaan, het gaat naar omstandigheden goed met haar. Binnen is ze rustig, maar als de assistente een stukje met haar wil lopen voor een plasje, dan verandert ze buiten in een onrustig zoekende Saarloos die maar 1 ding wil..... naar huis. Snel weer naar binnen dus. Later op de dag word ik gebeld door mw. Zaal. Ze is erg tevreden over het herstel, maar het blijft nodig dat de drain in de borstkas zit. Met de drain zorgen ze dat er vocht met pijnstilling in de borst zit. Er lekt geen zuurstof, dat is het goede nieuws. Maar Sara moet zeker nog een nacht blijven. Morgen zal bekeken worden of ze kunnen overgaan op pijnmedicatie via pillen, zodat de drain eruit kan. Pas als dat zo is, en ze is stabiel, dan zou ze naar huis kunnen. Op zijn vroegst morgenmiddag en anders pas vrijdag.

Emotionele achtbaan

En dan zit je dus ineens in Utrecht, te wachten op een MRI scan. Sara is zoals altijd weer extreem lief en rustig. Ze ligt geduldig te wachten tot we aan de beurt zijn. Een man die tegenover ons zit vraagt me of het een Saarloos is. Dat kan ik natuurlijk beamen en ik zeg hem dat niet veel mensen ze herkennen. Hij vertelt dat een kennis van hem er twee heeft. We raken wat aan de praat en hij spreekt zijn verwondering uit over de rust die Sara over zich heeft. Heel anders dan de Saarloosjes die hij kent. Dan komt ineens dr. Van Straten aangelopen. Hij moest vandaag in Utrecht werken en kwam even kijken hoe het met Sara ging. Ik zeg hem dat we nog zitten te wachten en hij loopt de praktijkruimte in en komt even later weer terug.
Je bent zo aan de beurt, ik ga nog even naar mijn werk maar kom zo weer even zelf naar de scan kijken. Niet snel daarna worden we opgeroepen.
Sara moet worden klaargemaakt. Ze krijgt een infuus voor een roesje en zuurstof. Als ze in slaap is, ga ik naar de wachtkamer. Zodra ze klaar is en in de uitslaapbench ligt, mag ik weer bij haar.
Rustig wordt ze wakker, ze is zo verschrikkelijk braaf! In de uitslaapkamer komt de arts weer even langs. Hij legt uit dat de scan er goed uitziet. Het lijkt erop dat de tumor redelijk los zit en dus goed verwijderd kan worden. Hij wil nog wel even een echo laten maken om verder te kijken. Dus we gaan weer wachten in de wachtkamer.

Pas laat in de middag kunnen we weer naar huis. De chirurg van de Wagenrenk zal contact met mij opnemen om de operatie te plannen. En inderdaad de volgende dag belt ze. We spreken af dat Sara de volgende week, aan het begin van de week geopereerd zal worden. Het ziet er allemaal positief uit en de prognose is goed, maar.... ze moet wel even blijven. Met even bedoelt ze dus ook 's nachts. Daar schrik ik van.... ik wil haar niet achterlaten.... Ik weet natuurlijk dat het voor de hond het beste is, maar toch... Het zal een zware operatie zijn, het borstbeen moet open gezaagd worden en later dus weer aan elkaar worden gezet. Ze zal aan het infuus moeten voor pijnbestrijding en er zal een drain in de wond moeten om het vocht af te voeren. Kortom, in het ziekenhuis blijven is onvermijdelijk.
Een dag later krijgen we de schrik van ons leven. Sara is aan de diarree, wil niet eten, trekt met haar pootje (blijft toch ook altijd een zwakke plek), braakt zelfs haar water uit en ligt erbij alsof ze het heeft opgegeven. We bellen naar de Wagenrenk maar die is al gesloten. Wat nu? We kijken het nog even aan, maar het wordt er niet beter op en ik besluit het noodnummer van de Wagenrenk te bellen. Ik krijg een assistente aan wie ik het verhaal vertel en zij geeft aan dr. Van Straten te bellen, die mij vervolgens zal terugbellen. Inderdaad niet lang daarna gaat mijn telefoon. Van Straten luistert naar mijn verhaal en vraagt of onze eigen dierenartspraktijk een arts voor noodsituaties heeft. Ja, gelukkig is dat zo. Dr. Van Straten belt naar onze praktijk en geeft aan wat hij voor onderzoek noodzakelijk vindt, vervolgens mag ik met Sara naar onze eigen dierenarts. Zij neemt bloed af en dit wordt gecontroleerd. Goed nieuws, geen verdere verhoging van het calcium en ook geen aangetaste nieren. Pfff..... het lijkt erop dat Sara gewoon een virusje te pakken heeft, niet gek want haar weerstand is natuurlijk niet zo best. Ze krijgt wat tegen de misselijkheid en de pijn en nu is het hopen dat ze opknapt. De volgende dag belt dr. Van Straten om te vragen hoe het met haar gaat. Ze is gelukkig iets opgeknapt.
Ze knapt steeds verder op en na twee dagen lijkt het of er niets aan de hand was. Ze is vrolijk en eet en drinkt goed. Gelukkig is ze weer in haar goede conditie want dat is wel nodig voor de operatie!