Euforie...

Het is nog vroeg als ik de A12 opdraai. Ik mag eigenlijk helemaal geen autorijden vanwege de hersenschudding. Maar hé, W.T.F. dit is een noodgeval. We moeten om 10.45 uur in Gouda zijn, maar ik wil Sara eerst even laten bijkomen van de rit, dus ga wat vroeger weg. Daar rijden we dan, op de A12, nou ja rijden, een slak gaat nog harder, tja file... dus.... Dat heb je om acht uur 's morgens. Maakt niet uit, we hadden er al op gerekend. Ik ben eigenlijk niet erg optimistisch, ja ik weet het de oncoloog wil haar eerst even zelf zien, maar ach..... Gisteren heb ik nog eens gegoogled en het is niet best als je leest wat een fibrosarcoom met een hond doet. Maar ik heb het nodig om toch nog een keer te horen dat het niet anders kan. Even maak ik me ongerust of we eigenlijk wel op tijd aan zullen komen, maar dan lost de file op en kunnen we aardig doorrijden. Als we om 10.00 uur de parkeerplaats van het

Goudse Hout oprijden is Dion nog niet te bekennen. Ik heb met hem afgesproken om even samen te wandelen. Leuk, kan ik gekke Rico ook weer eens zien. Al snel rijden Richard en Dion de parkeerplaats op en stuitert Rico de auto uit. Er wordt even wat gesnuffeld en dan gaat hij gewoon lekker zijn eigen gang. Niet echt een feest der herkenning van zijn kant, maar dat geeft helemaal niet. Dat betekent dat hij het toppie naar zijn zin heeft bij Dion en dat is goed. We wandelen maar een half uurtje en ik realiseer dat ik niet de gezelligste ben, maar daar is gelukkig alle begrip voor.
Als we weer bij de auto komen, voel ik een steen op mijn maag.
Nu gaat het er om spannen.
Ik moet nog een poosje wachten in de wachtkamer, Sara kruipt ver weg onder de bank. Ze heeft het niet zo op wachtkamers. Als we aan de beurt zijn krijg ik een brok in mijn keel en voel ik toch weer die laatste hoop. Al snel wordt de hoop sterker en sterker.... Ik kan mijn oren bijna niet geloven. De chirurg heeft ernstig twijfel over de lab uitslag en haalt de oncoloog erbij. Die bevestigt zijn
vermoeden dat het waarschijnlijk helemaal geen fibrosarcoom is. De chirurg belt nog even met onze eigen dierenarts om een goed beeld te krijgen van de operatie die twee weken geleden is uitgevoerd. Dit bevestigt ook weer hun vermoeden. Ik weet niet wat ik hoor, kan dit waar zijn?
Als het wel een sarcoom is, dan is het in ieder geval zodanig rustig dat de prognose echt goed is, mits de linkerhelft van de kaak wordt geamputeerd. Maar daar wil de chirurg eigenlijk nog niet aan beginnen, zo ernstig twijfelt hij over de uitslag. En dan wordt er een plan van aanpak gemaakt. Er zal een stukje kaak worden verwijderd, het stukje waar de kiezen zijn getrokken. Dit stukje wordt opgestuurd naar een ander lab en na 2 tot 3 weken zullen we horen of het om een fibrosarcoom gaat. Zo ja? Dan alsnog kaak amputatie. Zo nee? Dan is het waarschijnlijk een heftige (chronische) ontsteking geweest en door het stukje te verwijderen is dat dan dus direct verholpen. En dan de knie of liever gezegd, de kruisband. Ik wil dat Sara zo min mogelijk keren onder narcose moet, dus de meest logische optie is om de knie operatie gelijk te doen met het wegnemen van het stukje kaak. De chirurg wil gaan voor de TTA methode omdat dit artrosevorming aanzienlijk vermindert en het revalidatie proces sneller is. En zo sta ik dan ineens weer buiten.... met een nieuwe afspraak op zak. Dinsdag moeten we om 07.00 uur in Gouda zijn, Sara zal dan een zware dag hebben, een stukje kaak wordt verwijderd en haar knie wordt geopereerd. Maar ik mag haar diezelfde dag weer mee naar huis nemen. Ik sta te trillen op mijn benen, kan het bijna niet geloven. Hoop heeft plaats gemaakt voor intens geluk. In de auto bel ik eerst Jan, hij weet ook niet wat hij hoort maar ik voel zijn opluchting door de telefoon heen. Op de terugweg zing ik vrolijk met de muziek van Q mee, Sara lig rustig achterin. Wat een dag, wat een prachtige dag......