Rooie rakker

Het is nog donker als mijn wekkertje afgaat. Kwart voor zeven, Jan draait zich nog even lekker om. Ik schiet in mijn spijkerbroek en trui en ga naar beneden. Eerst de hondjes naar buiten, daarna zelf pas naar het toilet. Om half acht roep ik Jan, hij moet zo weer even naar de huisarts. Samen drinken we koffie. Ik loop wat onrustig met het kopje in mijn hand voor het raam heen en weer. Zou ze het weten te vinden? Het is tien voor acht als de auto het pad op draait. Vandaag komt Brand een dagje bij ons spelen. Lies komt hem brengen en Imara komt hem vanavond weer ophalen. Brand springt enthousiast uit de auto en loopt zo met Lies mee door de poort. Eenmaal binnen de poort wordt hij overvallen door vijf dames.... pfff, dat is even schrikken. Maar stoer als hij is, herstelt hij al snel. Er wordt druk gesnuffeld en kennis gemaakt. Na nog geen vijf minuten is Brand druk aan het spelen met de dames Daentje en Wya. Zij vinden deze knappe jongeman helemaal geweldig. Dan laat ik Moos even los. In eerste instantie gaat dat helemaal goed, maar op een bepaald moment wordt Moos in de drukte omver gelopen, hij wordt hierdoor nijdig en vliegt een beduusde Brand aan. Pff, die blaffende cavia heeft wel lef. Als Lies afscheid neemt, heeft Brand geen tijd om haar uit te zwaaien, hij is op verkenning door de kamer. Kira en de Saartjes staan netjes in het raamkozijn om Lies te laten weten dat alles goed zal komen. Zodra de auto van Lies uit het zicht is, verplaatst de hele roedel zich weer naar de tuin. Het is een drukte van jewelste. Ook Sam laat ik er dan maar eens bij. Hij vindt die andere rode man wel interessant. De twee rooie rakkers maken kennis met elkaar en alles gaat perfect.

Van half negen tot half een wordt er heerlijk buiten gespeeld, de meiden krijgen er geen genoeg van en ook Brand heeft het ontzettend naar zijn zin. Ze rennen achter elkaar aan, springen tegen elkaar op en bijten lekker in elkaars billen en nek... ik heb voor alle zekerheid de halsbanden van de meisjes maar even af gedaan! We willen niet dat Brand met zijn tandjes in de kettinkjes blijft haken!

Als ze ruiken dat ik een eitje aan het bakken ben voor de lunch, komen ze één voor één de keuken binnen. Ik manoeuvreer handig om de Saartjes heen, tja daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Als Jan en ik ons boterhammetje met gebakken ei gaan nuttigen, blijkt dat de tafel iets te laag is voor Brand. Of misschien juist precies goed in zijn ogen. Het is oppassen geblazen, want deze heer lust volgens mij alles.

Na het eten, hoop ik dat ze even rustig gaan liggen. Nou, vergeet het maar natuurlijk! Binnen kan je ook gewoon heerlijk spelen. Op de bank, over de salontafel en onder de eettafel door, het is een mooi parcours. Sara, Chase en Kira zijn inmiddels versleten en proberen een rustig plekje te bemachtigen, maar dat valt niet mee. Geen hoekje in de huiskamer is veilig voor de stoeiende jonge honden.

Wow, wat een bitch 

Goh kan je daar ook op zitten?

Als het tegen drie uur loopt bedenken we dat we moeten ingrijpen want ze blijven aan de gang. En het wordt nu toch eens tijd voor wat rust. Jan gaat naar de dierenwinkel en komt terug met een tas vol heerlijke rendierbotten, echt een kerstdelicatesse. En ja hoor dat werkt. De meisjes gaan in hun bench met het bot, en Brand duikt op de bank met zijn verrassing. Even hebben we rust.

Brand is een lekkere smulpaap, want zodra hij zijn eigen bot op heeft, gaat hij even een rondje lopen om te kijken of hij nog ergens een bot van een ander kan roven. Tja, Kira is de pineut. Nu is Kira nooit zo gek op botten, dus echt erg vindt zij het niet. Na een half uur waren de botten zo goed als op. Pfff, wat nu.... Nadat ze wat hadden rond gehummeld, kregen ze rond vier uur te eten. Brand heeft net als de meisjes een speciale bak zodat hij niet kan schrokken. Zodra we de bak pakten, wist hij al hoe laat het was. We hebben Brand maar even in de gang eten gegeven. Moos krijgt altijd binnen zijn eten en de rest in de keuken. Na het eten werd er weer even buiten gespeeld, Daentje en Brand dan wel te verstaan. Chase, Kira, Sara en Wyakin liggen ondertussen voor pampus in de woonkamer.

Doodmoe.....

Moos ligt in zijn bench (hij ligt daar zijn bot te bewaken) en Sam heeft een plekje op de bank opgezocht. Inmiddels lijkt Daentje ook moe te worden want het tweetal komt naar binnen. Aangezien er niemand meer met de mooie rooie wil spelen, onderzoekt hij maar even of een bal misschien uitdagend genoeg kan zijn. Maar hij heeft al snel door, dat een Saarloos zich niet echt kan vermaken met een bal.

Hmm, niet echt boeiend....

Na wat heen en weer draaien, gaat meneer eindelijk ook liggen. Hij slaakt een diepe zucht.... alsof hij nu pas merkt dat hij toch eigenlijk ook best een beetje moe is. Om klokslag half vijf, heerst er complete rust in huize Pols. Sssst, even van genieten!

Hartelijk gefeliciteerd

Wat gaat de tijd toch snel. Vandaag is onze Sara alweer 4 jaar oud geworden. Natuurlijk reden voor iets lekkers, en tja, als zalm je favoriet is, dan is zo'n zalmtaartje een welkome verrassing.

Feest der herkenning

Het is zondag en een echte herfststorm raast door het land. Code Oranje, hoor ik op de radio. Maar wij zijn stoer, wij vertrouwen erop dat het daar op dat moment droog zal zijn. Onderweg in de auto klettert de regen tegen de voorruit. Jan is niet meer zo zeker van het weer, maar ik blijf vol vertrouwen, buienradar gaat ons niet teleurstellen. Het is dik anderhalf uur rijden. Achterin zitten Kira, Sara, Daentje en Wyakin rustig in de benches. De Tomtom wil ons weer door allerlei kronkelige binnendoor paadjes leiden, maar gelukkig zit mijn Janjan achter het stuur. Hij kiest een andere route, de dame van de Tomtom heeft het even moeilijk, maar herstelt dan toch maar.
Zeker een kwartier te vroeg, draaien we de parkeerplaats op van restaurant Bosch en Duin. Mooi, dan kan ik nog even snel gaan plassen, voordat de rest komt. We hebben afgesproken met Katja en Paco en onze lieve Django. Het is natuurlijk nu hun lieve Django, maar het zal ook altijd ons kindje blijven. Terwijl ik door de laatste spetters motregen naar het restaurant loop, om even van het toilet gebruik te maken, dwalen mij gedachten af. Zou hij nu groter zijn dan zijn zusje Wyakin? Zou hij ons nog steeds zo herkennen. Een warm gevoel maakt zich van mij meester als ik terugdenk aan de eerste ontmoeting nadat hij het nest had verlaten. Natuurlijk had ik al van andere fokkers gehoord, hoe mooi het is als ze je herkennen en ook bij onze eigen Sara en Daentje zien we het geluk van hen afstralen als zij hun "oerouders" weer terugzien. Maar het is nu toch al weer even geleden dat we hem hebben gezien. Eenmaal terug bij de auto, komen Lilian en Hennie al aanrijden, zij zouden ook gezellig mee wandelen vandaag. De twee reuzen Fernris en Zugay zie ik voor het eerst. Wat een grote knuffelberen! En dan is het zover, daar komen ze aan. Het is een drukte van jewelste met al die enthousiaste honden. Snel lopen we naar het losloopgebied, want al die Saarloosjes willen natuurlijk maar één ding, en dat is lekker ravotten en spelen. Als de honden eenmaal los zijn, komt Django op mij af rennen. Mijn hart slaat over van geluk. Hij springt tot hoog in mijn nek en een wilde Saarlooskroelbui is begonnen. Nadat ik uitvoerig ben begroet krijgt Jan een beurt. Het blijft zo ongelooflijk bijzonder, hoe blij en gelukkig hij is om ons weer te zien. Natuurlijk geheel wederzijds. Toch zit er een rafelig randje om al dit geluk als ik denk aan mijn dierbare vriendin. Ik slik het weg, vandaag ga ik genieten!
Django is helemaal blij om zijn zusje Wyakin weer te zien, maar ook is hij erg onder de indruk van de twee grote mannen die erbij zijn. Hij vindt het maar wat stoer om met hen te spelen. En zij genieten van die aandacht van de jeugd. Kira valt een beetje uit de toon bij al die wolfjes, maar ach, daar is ze wel aan gewend. Ze geniet met volle teugen en denkt volgens mij soms zelf dat ze ook een Saarloos is. De Loonse en Drunense duinen strekken zich voor ons uit en de honden kunnen helemaal los gaan. Hoewel de wind stevig zijn best doet, is de regen gestopt. Droog maar winderig, heerlijk weer om lekker te wandelen en uit te waaien. Er wordt druk gekletst over van alles en nog wat, maar voornamelijk over Saarloosjes natuurlijk. Als we bij de plas komen gaan alle honden heerlijk pootje baden, kou kennen ze niet. Plezier des te meer. Het is gelukkig rustig in de duinen. De enkele hondeneigenaar met klein hondje, is makkelijk te ontwijken. Na een fiks wandelingetje duiken we met alle honden het restaurant in. En dan zitten daar zes volwassenen aan een tafeltje met zeven grote honden. Maar je ziet ze bijna niet. De wolfjes kruipen onder de tafel of stoel en ook Kira ligt netjes, iets meer in het zicht. De enige die nog wat onrustig blijft, is Daentje. Of is het meer nieuwsgierigheid, ze wil altijd graag alles zien en weten. Ook vindt ze kinderen geweldig en die lopen zo af en toe even langs ons tafeltje. De warme chocomel met slagroom en rum, verdrijft de kou uit mijn lijf. Maar wat gaat de tijd toch snel en tja, wij moeten nog anderhalf uur terug rijden. Dus na het tweede bakkie, is het tijd om afscheid te nemen. Op de terugweg begint het alweer snel te regenen, maar het is prima, wij zitten droog. Ik zit wat te doezelen, de middag speelt zich als een film af in mijn hoofd en ik geniet opnieuw. Wat voel ik mij gezegend met zulke fijne baasjes voor Django. En wat heerlijk om zo met vrienden en honden te kunnen wandelen.

Voor ons strekt de vlakte van de Loonse en Drunense duinen zich uit

Onze mooie Django

Even gek schudden met die kop

Mooie grote Fenris en Zugay

Zes wolfjes en een herder

genieten van het water

Django met op de achtergrond mama Sara en zusje Wyakin

Lieve Django

Wya krijgt een dikke kus van haar broer

Maar hier bij hij haar even lekker in de kont, ach moet kunnen toch?

Hij kan ook heel braaf luisteren (als hij zin heeft)

Wedstrijdje rennen tussen broer en zus

Prachtige herfstkleuren

Het is weer zaterdag en dat betekent met Daentje naar de hondenschool. Als ik mijn laarzen en bodywarmer aan doe, staan alle honden al bij me te springen. Ze weten dat ik met deze kleren iets ga doen met één of meerdere honden.... Alle honden vinden dat geweldig, behalve..... juist, Daenerys! Ze heeft zo'n ontzettende hekel aan autorijden dat niets haar kan motiveren om mee te gaan. Ze weet dat we met de auto naar het hondenveld gaan, dus als ze de kans krijgt, kruipt ze zo ver mogelijk weg als ze doorheeft dat het zover is. Maar goed, wat moet dat moet, dus Daenerys wordt aangelijnd en ik probeer haar stukje voor beetje mee te lokken naar de auto. Het gekke is, dat ze er, eenmaal bij de auto, zo inspringt. Het is maar een piepklein stukje rijden, minuut of tien en dan zijn we er al. Op het veld staat Tim de aussie al te wachten. Ik lijn Daentje af, maar spelen doet ze nooit gelijk. Ze is van die tien minuten auto al flink misselijk en moet echt altijd even bijkomen. Maar na een minuut of vijf komt ze dan toch los. Even later komt Fenna, een heerlijk druk hondje en Daentje is altijd gek op haar. De drie rennen en vliegen achter elkaar aan. Het is vandaag rustig, want de andere twee cursisten kunnen niet. Bijna privéles dus. Na de aandachtsoefeningen gaan we aan de slag met wat sprongetjes en balans oefeningen. Aan het eind van de les mogen ze weer even los en lekker spelen. Zodra het tijd is om naar huis te gaan, is alle plezier weer verdwenen. Naar de auto toe lopen duurt weer uren, met veel lokken en belonen voor iedere stap in de goede richting. Pffff, zo als ze erin zit plof ik neer achter het stuur.

Samen met Sandra laat Daenerys even zien dat ze het echt wel kan! 

Ook Tim wil even met Sandra werken.

Fenna bekijkt het allemaal eens even goed.

SELFIE....

Thuis rij ik de auto het pad op om de andere honden in te laden. We gaan even naar de hei. Het is een echte druilerige herfstdag, maar wel droog. De kleuren op de hei zijn schitterend. Van de regen en de wind hou ik niet zo, maar toch heeft de herfst ook zijn charme. De honden genieten van het stampen in de plassen en rennen in rondjes om ons heen. Het is niet al te druk, maar zo af en toe komen we een andere hondeneigenaar tegen. We maken het rondje niet al te lang, om te voorkomen dat we toch nat eindigen, de lucht ziet er af en toe behoorlijk dreigend uit. Eenmaal thuis is het etenstijd, nou ja, voor de honden dan. We hadden de stille hoop dat de dames daarna rustig zouden gaan liggen.... maar ja..... pups zitten nu eenmaal vol energie. Dan nog maar even stoeien en spelen in de tuin, gelukkig regent het nog steeds niet, maar de grond buiten is nog nat van andere regenbuien. Tja, dat is dus negatieve kant van de herfst, al die modderpootjes als de honden van buiten weer naar binnen komen. Ach, nou ja, als ze maar plezier hebben, morgen dweil ik wel weer.....

Generale repetitie

De zonnestralen prikkelen door de voorruit in mijn ogen als ik mijn zonnebril af zet. Ik heb zojuist de auto geparkeerd bij het veld van de hondenschool. Achterin zit Daenerys te wachten tot ze eindelijk wordt bevrijd uit de verschrikkelijke auto. Autorijden is nog steeds niet haar ding. Als ik de kennel open, zie ik het kwijl alweer aan haar bek hangen. Eerst maar even afdrogen, gelukkig heb ik altijd een handdoek achterin liggen. Eenmaal uit de auto herstelt zij zich steeds sneller. Donja is er ook al en terwijl we het veld oplopen komt ook Bink al aan. Tot slot komen Fenna en Tom. Terwijl de baasjes even bijkletsen mogen de honden lekker los spelen.
Ook Daentje doet mee aan het spel. Maar al snel moeten we ze weer aanlijnen, de les gaat beginnen. Vandaag is het de generale repetitie, spannend dus. Over twee weken is het examen, tja, de zenuwen slaan al toe. Maar laten we in het hier en nu blijven. Vandaag mag iedereen even om de beurt een test-parcours lopen. De bedoeling is dat de anderen dan goed opletten en feedback geven. Het is een frisse, maar mooie herfstdag. Terwijl ik naar Bink en zijn vrouwtje zit te kijken, voel ik de zonnestralen dansen in mijn gezicht. Ik geniet van het moment.

Lekker met één van de honden bezig zijn, is toch een genot. Bink doet het geweldig en al snel ben ik aan de beurt. Daentje heeft er vandaag niet veel zin in. Het parcours staat ook wat onhandig opgesteld voor haar. Het staat in de richting van de parkeerplaats, waar onze auto staat. De auto is iets, wat je ten alle tijden en ten koste van alles moet vermijden, volgens Daentje. Ik loop rustig naar de start van het parcours. Daentje laat mij al direct merken dat ze toch eigenlijk veel twijfels heeft. Stoer als ik ben, doe ik alsof ik niks merk en loop rustig verder. We draaien ons achtje om de paaltjes en dat gaat nog redelijk. Maar dan vanaf het middelste paaltje richting auto.... Volg wordt meer meeslepen, maar we komen aan bij het paaltje. Daar moet Daentje gaan liggen, dat doet ze prima... zucht.. mooi die hebben we in de pocket. Op naar het volgende paaltje, wederom richting auto. Daentje vindt het mooi geweest, ze gaat vol in de stop-stand. Ik hoor haar bijna denken:"Hé, we zijn hier nog maar net, ik ga dus mooi nog niet die auto in!".  Rustig en kalm, probeer ik haar te verleiden met wat lekkers. Maar niets is lekker genoeg als je denkt dat je die verschrikkelijke auto weer in moet. Daentje als een zoutzak achter mij aan slepend, komen we aan bij het derde paaltje. Nu moet zij gaan liggen en blijven liggen, terwijl ik een stukje wegloop. Daar hebben we een slim trucje voor. Wij spelen een beetje vals, maar dat mag de pret niet drukken. Ik laat Daen liggen en gooi stiekem een handvol lekkers tussen haar voorpoten. Terwijl Daentje druk is met snoepen, loop ik rustig weg, draai om, loop rustig weer terug en ja hoor... mevrouw is keurig blijven liggen. Vanaf lig weer in de zit stand en dan naar het laatste paaltje. Nog dichter naar de auto is niet echt waar Daen zin in heeft, dus de zoutzak is nu meer een dood paard geworden en mijn spierballen worden hevig op de proef gesteld. Als we aankomen bij het laatste paaltje moet Daen zitten en blijven zitten, terwijl ik een stukje terug loop in de tegenovergestelde richting van de auto. U snapt, Daen vindt het veel leuker om die kant op te lopen, dus blijven zitten, tja.... Na haar vier keer opnieuw naar het laatste paaltje te hebben terug gesleurd, blijft ze dan toch maar even zitten. Als ik haar roep, is ze maar wat graag bereid om naar mij toe te komen. Nog even netjes naast draaien en de veldslag zit erop. Over de feedback zullen we het maar even niet hebben. Tja, mensen, het blijft een uitdaging om met een Saarloos naar de hondenschool te gaan. Maar we geven niet op, er komt een dag.....

Wat dan weer heel veel goed maakt, is de heerlijke open houding naar mensen. Daentje vindt iedereen lief. Zo sprong ze ook weer op tegen de dochter van één van de cursisten. Lekker kroelen met iedereen die ze tegenkomt. En hoewel dat niet bij een Saarloos hoort, is het voor een hond die misschien ooit nog gaat werken als therapiehond, toch wel een vereiste. Die trucjes, die leren we nog wel, al doen we er drie jaar over. Maar de bereidheid om met vreemden te werken, dat is iets, dat kan je een hond niet aanleren. Dus Daentje, ik ben super trots op jou hoor! Wij komen er wel!!