Lekker weer voor een wandeling.

Zo, vandaag is het echt lekker weer. Mooi zonnetje maar niet zo benauwd als de laatste paar dagen. En op zo'n mooie dag, ga je natuurlijk met de hondjes naar de hei.
We zouden niet de lange route nemen, want dat kan Sam nog niet aan. Sam heeft overigens een prachtig tuigje. Ik had er één voor Sam en één voor Moos besteld, maar die van Moos is te groot voor Moos en past Sam precies... Dus nog maar een maatje kleiner bestellen voor Moos. Op de hei ging Moos lekker los, dus maakte het niet uit dat hij aan de halsband zat. Maar Sam dus aan het tuigje, staat hem wel stoer hoor.

De korte route dus, maar wel langs de grote plas en... gelukkig stond er water in. Onze waterratten hadden het gelijk dubbel en dwars naar hun zin! Moos ging er helemaal in liggen rollebollen, geweldig. Alleen Bass gaat nooit het water in, ach.... die staat aan de kant wat te drinken, ook goed.

Moos vond het geweldig natuurlijk, dat hij los mocht. Als hij te ver vooruit liep hoefde we maar even te roepen "Moosje" en hij draaide om en kwam op ons afgerend. Soms kon je hem niet zien, omdat het gras zo hoog is. Je ziet dan het gras wat bewegen, of je ziet hem er af en toe bovenuit springen, die gekke zandhaas.

De hei staat al mooi in bloei, een prachtige paarse gloed over de hei. Alle hondjes vinden het toch altijd weer heerlijk om daar te wandelen. Ook Bass geniet met volle teugen, die gekke oude beagle. Hij speelt zelfs af en toe met Kira.

Maar aan alles komt een eind en dus ook aan de wandeling. Eenmaal in de auto krijgen eerst alle honden water en dan gaan we rijden. Weer op weg naar huis. Vanmiddag ga ik nog even met Kira aan de slag. daar kan je alles over lezen op het blog op de site :
http://k9-4care.nl/dagboek-van-een-therapiehond/

Mooie mannen

Vandaag was het weer zo ver. En Sam was er echt aan toe....  Voor Moos was het de tweede keer, maar vorige keer was er nog niet zoveel af te halen. Waar heb ik het over? Tja, een bezoekje aan Tamara, van trimsalon Pascha.
Sam was één grote blonde krullenbol (wat natuurlijk best leuk is, maar in deze hitte  niet zo comfortabel) en Moos had ook aardig wat wilde haren. Dus mijn twee mannen in de auto geladen en naar Tamara gebracht. Grappig hoe ze altijd weer vrolijk daar naar binnen stappen en haar vol enthousiasme begroeten.

Aangezien de heren geen seconde stil blijven staan, zijn de foto's niet van de beste kwaliteit, maar het gaat om het idee.....
Je ziet wel hoe dol ze zijn op Tamara. Dat geeft mij altijd weer een goed gevoel. Kijk, je vraagt je stiekem toch af hoe de hondjes het vinden om getrimd te worden. Maar als ze altijd weer zo vrolijk naar binnen gaan en Tamara zo uitbundig begroeten weet ik dat ze het echt geen groot probleem vinden.
Sam ging gelijk na zijn begroeting de boel eens goed inspecteren. Vooral de deur (waarachter de teckels van Tamara zelf zaten) was erg interessant.

Toen ik ze kwam halen vertelde Tamara wel dat Moos erg mooi kon zingen. Toen Jan en ik namelijk weer weg gingen en zij dus niet mee mochten, had Moos toch even staan janken....(net een echte wolf, komt vast door al die wolvenvrienden van hem). Toen ik de mannen weer ging ophalen stonden ze ook wel weer te springen om naar huis te gaan, maar wat waren ze weer mooi......
Ik had niet gedacht dat Moos zo zou opknappen. Van Sam weten we het natuurlijk wel, maar Moos leek toch nog niet zo "wild" als Sam, maar toen ik hem zag, die kleine boef.... wat een mooi ventje was het weer.
Ja, ik ben weer helemaal trots op mijn mooie mannen...

Ps, Bass vond dat hij ook op de foto moest, hij is per slot van rekening ook een hele mooie man ....

 

Zo, en nu kunnen de heren weer fijn achter de muisjes aanjagen....

Met dank aan Tamara Harmsen van trimsalom Pascha. Voor wie meer wil weten over Tamara en haar salon, hier een leuk artikel met contact informatie:
http://www.silvoldeonline.nl/tamara-harmsen-hondentrimsalon-pasja/

Freedom....freedom....freedom....yeah freedom

Nee, dit verhaal is niet het vervolg van "You better think", maar inderdaad het komt uit hetzelfde liedje.... Vooral in de uitvoering van Aretha Franklin vind ik hem erg goed! Maar nu naar het verhaal.
Sara vond het echt geweldig in Duitsland en ik denk dat ze haar ochtendwandeling naar de rivier echt mist. Vooral het zwemmen en spelen in het water. Maar, niet getreurd, Sara zou Sara niet zijn, als ze er niet iets op gevonden had.
Achter ons huis ligt een groot weiland. In het weiland staan pony's. Niks aan de hand, de honden zijn gewend aan de pony's en andersom ook. Het weiland grenst aan onze tuin, maar de hondenren is goed afgezet met hoog gaas, dus geen probleem. Onze tuin is echter verdeeld in een stuk voor de honden (de hondenren) en een stuk voor Jan, de siertuin. Om de siertuin in te gaan moet je door een hekje. Nu had Sara het al een paar keer voor elkaar dat ze het hekje open kreeg, dus Jan had zijn maatregelen genomen en een extra sluiting gemaakt aan het hek. Het hek is niet geweldig hoog, dus ze zouden er ook overheen kunnen springen, maar op de een of andere manier is dat nog nooit gebeurd. Ze weten natuurlijk dat ze eigenlijk helemaal niet in die tuin mogen komen.
Om een lang verhaal kort te maken, je raadt het al. Vanmorgen waren wij Sara, Kira en Moos kwijt.
Uhhh, ze zouden toch niet.......
Jawel, natuurlijk wel! Ons draakje Sara had het hek weer open gekregen en het drietal was verdwenen. nu zit er achter in de siertuin ook een hekje, tja, dat is zo laag dat Sara en Kira daar met gemak overheen gaan. Moos was er schijnbaar tussendoor gewurmeld.... ik zou anders niet weten hoe hij ontsnapt is.
We keken de wei in, maar niks.....
Nu is er achter in de wei ook een grote poel. Dat is voor verkoeling en drinkwater voor de pony's. Juist, je snapt het al... wij riepen en ja hoor.... Uit de poel kwamen vrolijk aangerend, de gezusters Draak en Dondersteen.... Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, sprong Sara weer over het prikkeldraad van de wei en het lage hekje van onze tuin. Zo, ik ben weer thuis, is er iets????

Maar Kira stond nog in de wei. Ze durfde niet te springen. De wei ligt iets lager dan onze tuin, dus toen ze erin sprong, sprong ze de diepte in, nu moest ze de hoogte in... dan lijkt het prikkeldraad ineens veel hoger.... Dus, de riem gepakt, ik de wei in en met haar naar een lager stukje gelopen, waar ze wel overheen durfde. Maar van Moos was nog geen enkel spoor..... Toen ik net de wei was in geklommen (pff, over het prikkeldraad heen, de diepte in, hahaha, dat zag er niet charmant uit hoor!) kwam daar die kleine ondeugd ook aan gehuppeld.... Hij miste zijn grote vriendinnen en dacht, laat ik eens kijken waar ze blijven.....
De buurvrouw van een paar huizen verderop stond minzaam te kijken naar het tafereel. Tja, riep ik, ze waren even ontsnapt, hadden zin in een bad.... Ik geloof dat ze het niet kon waarderen. En ik? Ach, ik was eerst een beetje ongerust, maar toen ik ze in de wei zag, moest ik ook wel weer lachen. Tja, als je weet dat daar een lekker verkoelende poel is....
Maar goed, Jan is toch maar even naar de welkoop om een nog beter sluiting systeem te kopen. Voor Kira en Moos zal dat afdoende zijn. Of ons wolfje nog een keer over het hek gaat? We zullen het merken. Het blog heet niet voor niks, wolvenstreken.....
Natuurlijk maak je op het moment dat dit allemaal gebeurt geen foto's..... helaas.... zou wel leuk geweest zijn...

Knibbel, knabbel, knuisje......

Maar grootmoeder, wat heeft u een grote oren.......

De afgelopen dagen waren we in sprookjesland. Nee, niet naar de Efteling, veeeeel leuker! We waren bij Carin en Mies in de Duitse Eifel. Zij bewonen daar de Kolliger Mühle. Een prachtige oude watermolen met allerlei bijgebouwen. We hadden één van die bijgebouwen gehuurd voor een midweekje vakantie met de meiden. Het huisje dat deze dagen ons plekje was, was zo uit een sprookje geplukt. Trouwens het hele terrein daar zou ontworpen kunnen zijn door Anton Pieck. Maar goed, het verbouwde voormalige kippenhok was ons eigen vakantie huisje en wat knus was dat! Chase, Sara en Kira waren met ons mee, de jongens waren uit logeren bij tante Sanne (in het hondenparadijs te Hengelo Gld.)

Josefientje

Mooie rooie Dwyn

Toen we maandagmiddag aankwamen werden we begroet door Carin, die met een schattige pup op haar armen liep. Wie is dat dan? De nieuwe aanwinst van Carin en Mies. Josefien, een prachtig Saarloos teefje uit Parijs. Carin noemt haar Fientje. Jazeker, ze hebben het erg druk..... Want naast deze schattig pup hebben ze natuurlijk ook nog Tuur (de stoere kerel die waakt over de molen en het terrein), Jelte, zijn knechtje,

Attika, de Saarloos teef die van haar oude dag mag genieten op de molen na een zwaar leven in Frankrijk. En natuurlijk onze Dwyn, de lieve oude mooie rooie Dwyn. Wat was ik blij dat ik haar nog mocht ontmoeten! Dwyn is al een poosje ziek en blind, maar ze weet van geen opgeven! Wat een ontzettende kroeldoos is Dwyn zeg! Geweldig! Ze is minder lief tegen andere honden, maar dat is te begrijpen. Maar voor mensen is het een echte schat! En ondanks haar ziekte ziet ze er nog prachtig uit! Daarnaast hebben ze nog kippen, twee geiten en Oskar het ezeltje.

We begonnen maar eens met de spullen uitpakken en het huisje inrichten. Bij het huisje is een tuintje wat helemaal omheind is, zodat de hondjes lekker buiten konden zijn. Sara vond het heerlijk om in het hoekje van de tuin alles te bekijken wat er op het terrein gebeurde! Ze had een prachtig uitzicht zo. Kira vond het vooral leuk om over de halve deur heen te hangen, zo kon ze ook alles goed zien.

Zo kan ik alles lekker (en vooral veilig) in de gaten houden...

Hier zie ik alles ook prima hoor....

We moesten natuurlijk wel de dames even flink laten uitrazen, na zo'n autoreis. De Kolliger Mühle ligt aan het riviertje de Elzbach, dus liepen we naar een veldje waar je bij de rivier kon komen en de meiden konden spelen en zwemmen. Wat een plezier in die rivier!!!!!!! Dat werd natuurlijk een dagelijkse traditie.

Dinsdag gingen we naar Maria Laach. Daar is een groot meer, wat in de krater van de vulkaan is ontstaan. Jazeker, een echte vulkaan. Ik snapte nooit waarom mensen in de VS precies op een breuklijn zouden willen wonen, met het risico op een aardbeving.... mensen uit het buitenland snappen niet dat wij in NL onder de zeespiegel durven te wonen en ..... tja, Carin en Mies wonen dus onder aan een vulkaan.....  Nu is de vulkaan al een poosje niet meer uitgebarsten natuurlijk, maar er is toch nog wel activiteit. In het meer zie je hier en daar vreemde luchtbelletjes omhoog komen en het water schijnt bitter te smaken ( ik heb het maar niet geproefd.....) Wil je meer weten over deze vulkaan? Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Laacher_See
Bij het meer staat ook een prachtig klooster.

Woensdag zijn we naar Burcht Elz geweest. (Zie: http://burg-eltz.de/ )  Een mooie burcht waar je, je zo in de Middeleeuwen waant. Om er te komen moest je van de parkeerplaats nog wel even 1,5 km lopen. Op zich geen probleem, het was bergafwaarts.... maar tja, als je heen gaat moet je ook weer terug..... en dat was natuurlijk bergopwaarts.....
We hebben nog een mooie selfie gemaakt met de burcht op de achtergrond.....

Donderdag wilden we nog naar het vulkaan informatie centrum maar door allerlei omleidingen in de weg en slecht weer, is het er niet meer van gekomen. We konden het niet vinden (door omleidingen die niet goed waren aangegeven) en besloten gewoon lekker terug te gaan naar ons Anton Pieck huisje. Wat een rust trouwens als je geen internet of telefoon verbinding hebt. Heerlijk gewoon....
Spelletjes zijn dan een uitkomst en gelukkig hadden we de kaarten meegenomen. Er is overigens wel TV in het huisje, met Nederlandse zenders en al.... maar ach, die hebben we maar niet aan gedaan, het verpest een beetje de sfeer van het sprookje ( Hans en Grietje en Roodkapje keken ook geen TV, of wel dan?) Nee, wij hielden het bij een potje kaart, domino en natuurlijk een lekker glaasje Cognac voor Jan en Bailey's voor mij (dat dan weer wel.....)
En iedere dag natuurlijk lekker met de honden wandelen en naar de rivier. Daar kregen ze geen genoeg van! Ze hadden daar trouwens aardige mierenhoopjes, wauw wat een termieten heuvels.... brrrrr........

Antz, the movie.....brrrrrrr

Lekker rollen door het gras....mmmm, gelukkig hadden ze niet al te veel teken......

Na al dat wandelen en zwemmen, waren de dames wel echt uitgeteld.... het was ook echt zwemmen, niet zomaar wat pootje baden. De rivier was hier en daar echt diep en ze kwamen dus echt los van de grond. Vooral voor Kira erg goed! Om haar spieren wat te trainen moet ze juist veel gaan zwemmen.... Nou, daar kon ze dus een mooi begin mee maken hier.
Maar wat vermoeiend was dat!

Moe

Heel moe

Verschrikkelijke moe

Tja, en aan al het goed komt een eind..... Het was tijd om afscheid te nemen van de Kolliger Mühle en haar bewoners.... Van Carin, Mies en de honden. Maar ook van de geitjes en natuurlijk het ezeltje Oskar.... wat een kroeldoos is dat zeg!

Dus vrijdag vertrokken we weer richting huis..... Maar we komen zeker terug!!!!

En eenmaal thuis, kan ik weer snel de jongens ophalen.... want die heb ik natuurlijk wel gemist! Zij hebben het vast en zeker enorm naar hun zin gehad bij Sanne en Wim en Oak en Katie!

Meer weten over een geweldige vakantie op de Kolliger  Mühle? Ga snel naar: http://www.kolligermuehle.nl/